Battersea Park

wracała tędy do domu, a że była trochę strachliwa, co pięć sekund miała wrażenie, że wyskoczy na nią wariat z siekierą i podskakiwała na każdy szelest krzaków spowodowany wiatrem albo buszującymi (w zbożu) psami.

noah pomykał sobie tędy do domu, bo strasznie długo do niego wracał dzisiejszego wieczoru, ale cóż zrobić! pewnie zastanawiał się, co miał zrobić po powrocie, bo z tego wszystko to, aż zapomniał. miał dość szybkie tempo, a więc i trochę głośne. nie wiem jakim cudem rozpoznał ruby, ale udało mu się to, bo miał wzrok super bohatera, w którego miał się zamienić po powrocie do domu, co mu się przypomniało, kiedy zobaczył ruby. pewnie był od niej o jakieś pięć kroków i poznał ją po sylwetce. uśmiechnął się do siebie łobuzersko i zwolnił kroku idąc za nią w mniejszej odległości niż pięć kroków, oh, cóż za groza!

biednej ruby serduszko zabiło tak głośno, że przez moment nie słyszała własnych panicznych myśli odnośnie tego, że zaraz ktokolwiek za nią idzie, wbije jej nóż w plecy i zgwałci, albo najpierw zgwałci, potem zakopie żywcem lub zastrzeli i rozprzeda narządy na czarnym rynku... koniec tych kombinacji. przełknęła głośno ślinę i przyspieszyła kroku, nie chcąc zacząć jednak biec, bo czasami zaplątywała się we własne nogi, a wolała tego w tym momencie uniknąć.

noah był bardzo rozbawiony, co musimy przypisać mu późnej godzinie i zmęczeniu, bo normalnie nie dręczyłby tak psychicznie ruby. nie przyspieszył kroku, kiedy ona to zrobiła, a najzwyczajniej w świecie zaczął cicho śmiać się pod nosem. nie chciał wystraszyć jej na śmierć, więc starał się jak najszybciej opanować.
- ruby! - wychrypiał za nią i przyspieszył kroku. - na miłość boską, zaczekaj! - krzyknął, kiedy ze strachu przyspieszyła jeszcze kroku. bał się, że zacznie mu uciekać, a on nie był pewien, czy ją do goni, bo dawno nie uprawiał joggingu!

ruby była na tyle zestresowana, że zamiast odetchnąć z ulgą, kiedy śledzący ją osobnik zawołał ją po imieniu, przestraszyła się jeszcze bardziej, tworząc w głowie obraz maniakalnego prześladowcy, który zedrze z niej skórę i zrobi sobie z niej baldachim, przy którym będzie sobie walił konia w gazetę wyborczą, o matko, ale mam najebane w głowie xd. w każdym razie zatrzymała się gwałtownie, policzyła w myślach do pięciu i odwinęła się na noaha swoją stu kilową torbą, w której miała wszystko począwszy od podręczników, skończywszy na kostiumie basenowym, bo miała dzisiaj zajęcia w ramach wf.

nie zdążył się uchylić, bo nie spodziewał się takiej reakcji z jej strony, więc dostał z całego impetu torbą, aż się zachwiał i nawet zdążył dojść do wniosku, że to jego pierwszy i ostatni raz jak kogoś straszy! jęknął z bólu, łapiąc się za głowę.
- aua - wymruczał jedynie i miał ochotę osunąć się na ścieżkę, ale w ramach szukania podparcia, przesunął się w stronę barierki, o którą oparł tyłek z nadzieją, że nie wpadnie do wody, bo nie byłoby przyjemnie kąpać się o tej godzinie w tak zimnej wodzie jesienią. - chciałaś mnie zabić? - wymruczał, masując swoją głowę i zastanawiajac się, czy nie ma wstrząsu mózgu i co ona w ogóle w niej nosi!

-a ty mnie? - zawołała w odpowiedzi, kręcąc głową i patrząc przez moment skołowana na noaha jakby nie wiedziała co się właściwie stało. kiedy w końcu zaskoczyła, zrobiła przepraszającą minę - jejku, nie chciałam... po prostu była pewna, że to jakiś don corleone albo inny aiden - ułożyła usta w podkówkę, podchodząc do chłopaka i przyglądając mu się, ale było ciemno, więc nawet nie mogła ocenić czy nie otworzyła mu czaszki swoim zabójczym ciosem torbą - przepraszam - bąknęła zmieszana, bo teraz, kiedy opadły emocje zrobiło się jej głupio.

spojrzał na nią z niedowierzaniem.
- i potencjalny morderca krzyczałby twoje imię? - zapytał, nie pojmując jej toku myślenia, właściwie to w tym momencie niczego nie pojmował, bo dudniło mu w całej głowie i czuł, że jutro zrobi sobie dzień wolny od uczelni, taki długi weekend, ponieważ nie będzie w stanie się tam dowlec. - okej. ja też przepraszam - przyznał się do swoich win i udał skruszonego, chociaż właściwie to nie musiał udawać. w ogóle to czuł się całkiem niefajnie i będzie wiedział na przyszłość, żeby nie straszyć kobiet, bo ich torby bywają zabójcze!

westchnęła, kiedy wytoczył przeciwko niej ten argument, bo nagle teoria o prześladowcy i baldachimie ze skóry wydała jej się potwornie głupia i miało wiarygodna, wiec skończyło się na tym, że wzruszyła ramionami - przestraszyłam się, więc nie myślałam logicznie - wyjaśniła, przysiadając obok noaha i dotykając opuszkami palców jego skroni - ale nic ci nie jest, prawda? - wolała się upewnić. w końcu nie planowała go uszkadzać.

zauważył, że nie myślała logicznie w strachu, ale zachował uszczypliwość dla siebie. westchnął jedynie cicho i chciał pokiwać głową, ale jedynie na jego twarzy wypłynął grymas bólu.
- nie wiem.. chyba nie - powiedział niepewnie, cały czas trzymając się za głowę, która go bolała. odciągnął siłą woli dłonie od głowy i wolno rozejrzał się dookoła. - chodź. odprowadzę cię do domu - zaproponował, odsuwając się wolno od barierki, chociaż właściwsze byłoby: 'odprowadź mnie do domu'.

-to dobrze. jeszcze raz przepraszam - ruby skinęła głową, chociaż pewnie sama pomyślała o tym, że to raczej ona odprowadzi noaha niż on ją. zawsze to jednak mężczyzna u boku i nawet jeśli snuł się za nią jak półżywy, czuła się pewniej i bezpieczniej. przysunęła się do niego, biorąc pod ramię i poszli. możesz zacząć jeśli chcesz.