alex

matthew przyszedl wiec, ale zanim zapukal do drzwi, stal pod nimi dluzsza chwile zastanawiajac sie, czy w ogole powinien to robic. z jednej strony byl juz wystarczajaco zdenerwowany cala sytuacja i nie mial ochoty wysluchiwac pokretnych tlumaczen, z drugiej zdawal sobie sprawe, ze nie powinien ufac w pelni plotkom. co tez go podkusilo, zeby je przeczytac. ze strasznym metlikiem w glowie i zacisnietymi ustami czekal, az alex mu otworzy.

była spanikowana, cholernie bała się spotkania z nim. wiedziała, że wszystko spieprzyła i nie była pewna, czy będzie w stanie, w tym stresie powiedzieć mattowi, jak bardzo jej na nim zależy i, że to nic nie znaczyło. w końcu skąd mogła wiedzieć, że on sypia tylko z nią? ; o poza tym to był pierwszy i ostatni raz! wiedziała to bardzo dobrze. słysząc pukanie o mało nie upuściła szklanki z wodą, którą trzymała w dłoni. wzięła głęboki wdech i odłożywszy owa na blat stolika podeszła do drzwi, które otworzyła.
- hej - uśmiechnęła się nieznacznie, bo jego wyraz twarzy niespecjalnie zachęcał to entuzjastycznego powitania, a ona miała ochotę przytulić się do niego i zostać w jego ramionach już do końca świata, ach! w każdym razie, odsunęła się i rozbiła mu miejsce, żeby wszedł. - wejdź.

wszedl do srodka zupelnie bez slowa, rozejrzal sie, tak jakby chcial znalezc slady obecnosci jakiegos innego faceta, ale ze niczego takiego nie dojrzal, skierowal sie do salonu i usiadl na kanapie, wbijajac wzrok pelen zlosci i zalu w podloge. nie wiedzial nawet co ma powiedziec, jak zaczac cala rozmowe, zeby jednoczesnie nie powiedziec kilku slow za duzo i nie spieprzyc sprawy calkowicie. - co masz mi w takim razie do powiedzenia? - zapytal tylko powaznym tonem.

zamknęła za nim drzwi, wcześniej kurcząc się w sobie całkowicie, kiedy nawet nie odezwał się do niej słowem. czuła się, jak skarcony uczeń, chociaż to raczej zbyt płytkie porównanie i w ogóle nie oddające tego, co alex odczuwała w tamtej chwili. przeszła za nim do salonu, mając wrazenie, że jej serce zaraz wyskoczy jej z klatki piersiowej. sama nie do końca wiedziała, jak powinna rozpocząć rozmowę, a ton matta i jego mina wcale jej tego nie ułatwiały.
- matt - zaczęła i odchrząknęła. nie potrafiła pozbierać myśli i sklecić sensownego zdania. - napisałeś mi smsa, że musimy porozmawiać i też chciałam z tobą porozmawiać.. ee.. bo.. yy.. to nie jest tak, że mi nie zależy, matt.. zależy mi, tylko.. ale.. to był otwarty związek i.. nie sądziłam, że ty tylko.. nie, żebym chciała, zebyś, ale.. matthew! to był pierwszy i ostatni raz. borze! nawet nie wiem, jak to się stało! nie zaprosiłeś mnie na wesele i czułam się zagubiona.. zależy mi na tobie - spojrzała na niego smutnym wzrokiem, nie wiedząc, co jeszcze powinna powiedzieć. najchętniej by się rozpłakała, wiadomo, tak najlepiej
/sorry, że tak długo, ale nie mogłam się ogarnąć, co powinna powiedzieć xd

- czyli to prawda? - zapytal jeszcze. w tym momencie przeszla mu cala zlosc jaka do tej pory sie w nim gromadzila, poczul, ze jest mu zwyczajnie przykro, ze tak bardzo jej zaufal, a ona potraktowala go w ten sposob. jak jednego z wielu, z ktorym moze sie raz na jakis czas przespac i oklamywac go tymi wszystkimi slodkimi slowkami. - ja doskonale zdaje sobie sprawe z tego, ze nie definiowalismy tego, co jest miedzy nami, ale myslalem, ze ty rowniez sie w to zaangazowalas. widac sie mylilem. - westchnal ciezko, caly czas nerwowo skubiac rekaw swojego kardigana - to chyba nie ma juz sensu. - te ostatnie slowa ledwo przeszly mu przez gardlo i zdawal sobie sprawe, ze za chwile bedzie ich zalowal, ale trudno, co sie stalo juz sie nie odstanie!

żałowała, że nie siedzi, bo poczuła się, jakby dostała czymś okropnie mocnym w głowę, kiedy powiedział, że to nie ma sensu.
- matt, nie. to nie może być koniec - powiedziała, patrząc na niego spanikowanym wzrokiem. - nie możesz.. - zaczęła lekko łamiącym się głosem. nie potrafiła wypowiedzieć, że nie może jej zostawić, bo co ona bez niego zrobi. nie mieściło jej się w głowie, jak mógłby tak po prostu zniknąć z jej świata. - matt.. kocham cię - powiedziała w przypływie chwili, ale uświadomiła sobie, że naprawdę tak jest i rozpłakała się, opadając na fotel na przeciwko niego.

w tym momencie poczul sie jak skonczony kretyn, w jego glowie poza 'co sie tutaj kurwa tyra?' nie bylo najpewniej nic innego. w przyplywie dziwnie skumulowanych emocji, matt ukucnal przed alex i lapiac jej drobne dlonie w swoje, spojrzal w jej pelne lez oczy. - nie placz, nie przeze mnie, prosze cie, nie moge patrzec jak placzesz. daj mi czas, dobrze? musze to sobie wszystko przemyslec. tez cie kocham, ale potrzebuje czasu. odezwe sie. - powiedzial i uciekl, bo mam wrazenie ze zaraz peknie mi czaszka, sorczi ;_;