Dose Espresso

mając ochotę na mocną czarną kawę po kolejnym udanym przemycie przyszedł tutaj, by odświeżyć mózg, bo nie spał dość długo. usiadł przy pierwszym lepszym stoliku, pewnie ludzie o tej porze nie piją już kawy więc siedział prawie sam.

audrey wpadła do kawiarni, jakby ją ktoś co najmniej gonił i szukała w tym zacisznym miejscu ratunku. nic takiego się nie działo, po prostu miała cholerną ochotę na kawę, która jej się skończyła, a ona musiała jeszcze doczytać książkę, którą wczoraj zaczęła, a nie skończyła, bo zmógł ją sen! dzisiaj nie mogło się to powtórzyć, bo okropnie ciekawiła audrey i miała zamiar doczytać ją do końca. kiedy znalazła się z impetem w kawiarni i zorientowała się, że zwróciła na siebie uwagę kilku osób, które w niej siedziały i kelnerek, zagryzła dolną wargę i poprawiła swoje włosy, uśmiechając się do siebie z lekkim rozbawieniem. wyprostowała się, podeszła do kasy i zamówiła kawę, po czym zajęła pierwszy lepszy stolik (tuż obok roberta!).

pewnie robert na początku przestraszył się błyskawicznego wejścia smoka w stylu audrey, mogł pomyslec, że to jakaś dziewczyna podstawiona z mafii narkotykowej, potem jednak stwierdzil, ze za slodko wyglada by mieszac sie w takie sprawy. upil lyka kawy, po czym mial ochote opluc stolik, bo nie lubil kompletnie bezcukrowej espresso, wiec korzystajac z milej okazji chcial wybadac dziewczyne i w ogole sie milo zapoznac.. chociaz nie, on z reguly nie jest mily. dosiadl sie bez pozwolenia darujac jej slodko-powazny usmiech.
- hm, musialem sie dosiasc, bo masz tu cukier! - od razu zaczal od tlumaczenia sie po czym od razu poslodzil jedna wielka lyzke i pomieszal energicznie i patrzac sie spokojnie na twarz audrey zaczal ja rozszyfrowywac.

nie zwróciła na niego uwagi, dopóki nie usłyszała odsuwanego krzesła i nie spojrzała w górę znad książki, którą pewnie przyniosła ze sobą i właśnie ją czytała. zmierzyła roberta, chciałam napisać mikusa ;x wzrokiem, kiedy bez słowa usiadł na krześle na przeciwko niej i powstrzymała się przed zmarszczeniem brwi, kiedy posłał jej słodko-poważny uśmiech! założyła pasmo włosów za ucho i pokiwała głową.
- jasne, nie ma sprawy. nie mam nic przeciwko - dodała trochę kąśliwie do tego, że nie zapytał, czy może. uśmiechnęła się jednak całkiem łagodnie i wróciła do czytania książki, dopóki nie poczuła, że przygląda jej się intensywnie. podniosła wzrok i uniosła brwi. - nie mam łyżeczki.

robert już chciał pokazać resztki swojej ludzkosci, więc nad kolejnym łykiem kawy myślał, jak urozmaicić typową rozmowę, pewnie zrobi to odrobinę sztucznie, nie zapyta się jej czy lubi cukier więc myślał i po minucie ciszy sklecił w głowie parę próbnych zdań ale ciągle wahał się, czy będzie jej przeszkadzał w książce! podrapał się i podparł na łokciu, po czym obserwował jej wzrok skupiony na książce, ale co tam, przemówi!
- na pewno? książka ciekawsza ode mnie? - dodał dość śmiało jak bolesław i usmiechnął się przekornie, czasem zastanawiam się czy do lasmanisa pasuje taka mordercza mina i aż smiac mi sie chce - nie masz lyzeczki, ale ja mam patyk! - bedzie z niego cos w rodzaju debila. debila ale z klasa.

spojrzała na roberta z rozbawieniem i zaznaczyła zakładką miejsce, w którym skończyła, zamykając książkę i odsuwając ją od siebie na niewielką odległość. jestem pewna, ze czytała 'wszystko czego nie zdążyliśmy powiedzieć' levy'ego, bo ja ją czytam już drugi raz i ubóstwiam ją wręcz
- nie wiem - wzruszyła ramionami, uśmiechając się lewo kącikowo. - nie wiem nic o tobie.. - urwała i spojrzała wyczekująco na niego z nadzieją, że poda jej swoje imię, którego nawet nie znała! - och! to świetnie - powiedziała, a pro po patyka, po czym napila się swojej kawy, przyglądając się jednocześnie robertowi znad kubka.

pewnie ukrył swoje rozbawienie za kamienną twarzą, po czym jednak odsłonił trochę ząbki, bo widział zmieszanie dziewczyny, pewnie pomyślał że bezczelnie się dosiadł i w ogóle ale co go to obchodzi! stolik jest tak samo jego jak i jej.
- ojej, okej okej.. jestem robert - nazwałam go robert bo kojarzy mi się z robbem starkiem, właścicielem oczu, które mnie zahipnotyzowały - nic nie wiesz? właśnie widzisz że piję kawę, czyli wiesz że ją lubię.. - na początku pomyślał że ona nie myśli logicznie, potem jednak zaczail swoj niedorozwoj chwilowy i zamknal sie, ogolnie jakos wyjatkowo teraz wymowil duza ilosc slow! brawo!

to raczej nie było zmieszanie, a obojętność, ale okej, może też być zmieszanie ;x będzie taka zła i wcale nie poda mu swojego imienia!
- no, więc robercie, uważasz, że fakt, iż lubisz kawę jest ciekawszy od tej książki? - zapytała, biorąc rzeczoną w rękę i unosząc ją w górę okładką w stronę roberta, po czym odłożyła ją na stolik i roześmiała się cicho. - masz wysokie mniemanie o sobie - dodała, oblizując dość seksownie wargi. - ale to dobrze - powiedziała, uśmiechając się do niego uroczo i spojrzała dłużej niżby wypadało w jego hipnotajzing oczy! , po czym napiła się kawy. nie wiedziała dlaczego powiedziała mu ostatnie zdanie, bo przecież jako przyszły psycholog powinna potrafić ugryźć się w język, ale najwidoczniej przy robercie nie potrafiła. poza tym nie można ukryć, że jej się podobał! pewnie nawet imponował tym, iż dosiadł się do niej z tym banalnym pretekstem zawartym w cukrze.

skamieniał kompletnie, pewnie zgasila go każdym pojedynczym slowem, bo ogólnie chcial być dość miły, bo z reguły jest małomówny, chciał przy kobiecie się trochę podbudować po ciężkim dniu a ona mu od razu ;/
- okej nie jestem, już nie musisz mi tłumaczyć, bym nie przeszkadzał - powiedział to tonem cichym i inteligentnym, pewnie skupił się już tylko i wyłącznie na piciu kawy, spojrzał za okno i właściwie już było ciemno, on nawet nie ogarnial ktora byla godzina. potem jednak chwilowo zawiesil sie na audrey, ktora rowniez mu sie podobala, mial ja ochote odprowadzic i w ogole ale ona go zbywa, wiec moze znajdzie inna. to dla niego jedynie pocieszenie - ej, wyjmij ten patyk z kubka bo sobie wydlubiesz oko! - ostrzegl ja niczym house

roześmiała się słysząc jego reakcje, bo pewnie myślała, że jest większym cwaniakiem, ale skoro nim się nie okazał, to dostał wielkiego plusa w jej oczkach! miała ochotę zakryć dłonią jego dłoń i powiedzieć mu, żeby się nie dąsał, ale zagryzła dolną wargę, patrząc na jego usta.
- nie to miałam na myśli. liczyłam na dalsze ciekawe argumenty, które przekonałyby mnie, że faktycznie jesteś ciekawszy - dodała, uśmiechając się uroczo i niewinnie, co pewnie miało odkupić jej winy, ale nie wiem, czy robert widział ten uśmiech, skoro patrzył w okno. odsunęła od ust kubek, w którym faktycznie był patyk, a przez niego nie zwróciła na ów w ogóle uwagi i zabawnie zmarszczyła nosek. wyciągnęła go z kawy, uśmiechając się do roberta z jakimś rodzajem wdzięczności, bo pewnie z jej zdolnościami nie miałaby właśnie oka!

pewnie rozszerzyły mu się źrenice gdy audrey patrzyla tak na niego i nie wiedzial co ma zrobic ze swoim wzrokiem, nadal udawal jakiegos twardziela, a mial ochote zapalic! potem postanowil byc cierpliwy, pewnie domyslil sie ze mu sie nie udalo, jednak po chwili podbudowal sie faktem, ze nie musi niczego udawadniac nikomu, i ta mysl spowodowala u niego usmiech.
- ja jestem zawsze ciekawy, zawsze. - skomentowal to jednym prostym i banalnym zdaniem, po czym turlal pustym kubkiem po stoliku, oczywiscie nie dotykajac nim jej swietej ksiazki! - okej, ale jesli myslisz ze nie jestem ciekawy, to moze ty podasz argumenty czemu? - troche sie zestresowal ta jej opinia, ciagle mial nadzieje ze ja odprowadzi do domu i chociaz ja pocaluje czy cos, bo jak na razie to byl jego obiekt pozadania na krotka mete, ale jesli go zaczaruje to przebije strune

nie skomentowała jego zdania, chociaż miała ochotę zacząć się śmiać i te sprawy, bo wydało jej się to zabawne, ale uśmiechnęła się tylko z uznaniem, które nie było szczere i można było to odczytać, bo przecież specjalnie tego nie ukrywała, więc właściwie był to pobłażliwy uśmiech (bez sensu zdanie).
- nie dałeś mi możliwości ocenienia tego - odparła, uśmiechając się łagodnie i dopiła swoją kawę. pewnie zakodowała w głowie, że nie zapytał o jej imię, co od razu uświadomiło jej, że jego zainteresowanie jest jedynie tymczasowe, czyli zaliczę cię i nawet nie poznam cię następnym razem na ulicy, czego pewnie audrey nie preferowała, no chyba, że czasami, kiedy nie była zbytnio trzeźwa, ale nie w tym momencie. spojrzała w stronę okna, a później na zegarek na swoim nadgarstku i kelnerkę, która przyglądała im się wyczekująco, bo pewnie za jakieś dziesięć minut zamykały! - zaraz nas stąd wyrzucą - zauważyła błyskotliwie, wrzucając książkę do torby, jednocześnie starając się ogarnąć włosy, które cały czas spadały jej na oczy, co wyglądało całkiem uroczo.

pewnie zdziwił się nieco, bo pomyślał może że audrey nie umie czytać, ale potem zrozumial że dzisiaj jest nieczynne cała dobe, wiec duchowo zwrocil jej honor i pewnie ale i tak trzymalo go to zdziwienie, bo szybko od niego uciekala, choc on chcial zatrzymac ja jak najdluzej
- jak to? ja caly czas czekam na opinie! chcialbym jakas pozytywna, ale coz, rozumiem, ze wolisz negatywow nie wypowiadac - usmiechnal sie dosc cynicznie, pewnie sam do siebie, bo poczul sie dziwnie myslac o sobie jak o palancie i w ogole - juz musimy isc? to znaczy, tak szybko idziesz? nawet nie zdazylismy sie wymienic imionkami! - zdrobnil to tak uroczo, ze teraz audrey musi wpasc w smiech i mu wybaczyc!

faktycznie roześmiała się z jego zdrobnienia i spojrzała na niego rozbawionym wzrokiem.
- audrey - odparła, kręcąc głową z dezaprobatą i rozbawieniem i spojrzała przez okno. - jeśli chcesz pozytywną opinię, to możesz odprowadzić mnie do domu. zaplusujesz i przedstawię cię w oczach moich sąsiadek z okularami wielkimi jak denka od słoików w samych superlatywach - dodała, falując brwiami, po czym uśmiechnęła się z przekąsem i naprawdę uroczo, jednocześnie wstając z krzesła. - to jak? - zapytała z nadzieją, że nie wystraszyła go sąsiadkami, którym tak naprawdę się nie zwierzała, a wręcz unikała jak ognia, bo były okropnie wścibskie i niemiłe!

- robert! - wykrzyknal prawie i usmiechnal sie nawet uroczo, bo jakos twardo prowadzilo mu sie te rozmowe i musi wykazac troche kultury! - oczywiscie, ze odprowadze, bedzie mi milo i w ogole! okej, pierwsza wymiana minela, teraz musi byc druga. telefony! - powiedzial radosnie, po czym wzial ja za raczke i odprowadzil. na pewno sie odezwie!